ေန႕သစ္ကို ေသြးသစ္နဲ႕ထြန္းမယ္

တစ္ေယာက္ရင္တစ္ေယာက္
ဖြင့္ၾကည့္တဲ့ ပတၱာသံမွာ သံေယာဇဥ္ေတြ
အိမ္ေျမႇာင္တစ္ေကာင္လို အၿမီးျပတ္ေနတာ
ပိုင္စိုးပိုင္နင္း ဆြဲေခၚခံေနရတဲ့ အသက္ေတြမွာ
အိမ္လြမ္းစိတ္ေတြ
ဒီေရလို တရိပ္ရိပ္တက္ေနတာ
ငါတို႕ဟာ...
မိခင္ရွိတဲ့ ပင္လယ္ဆီ ျပန္မကူးနိုင္ေသးခင္
အမွ်ားခံေနရတဲ့ ဆယ္လမြန္ငါးေတြနဲ႕လည္း
တူလွရဲ႕။
ငါတို႕ဟာ...
အစာအတြက္ အႏၲရာယ္နဲ႕ယဥ္ပါးအသားက်ေနတဲ့
ၿမိဳ႕က်ီးကန္းေတြနဲ႕လည္း တူလွရဲ႕။
ဒါမွမဟုတ္ ငါတို႕ဟာ...
ေလထုထဲ၊ လူထုထဲမွာ ေညႇာ္နံ႕ထြက္ေနတဲ့
ကာဗြန္ဒိုင္ေအာက္ဆိုဒ္ေတြမ်ား ျဖစ္ေနၿပီလား
တကယ္ေတာ့ ငါတို႕ဟာ...
ယႏၲရားေတြၾကားမွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို
အေခ်ာမထုတ္ႏိုင္တဲ့ ကုန္ၾကမ္းေတြပါကြာ... ။
ပေဒသရာဇ္ေခတ္ မဟုတ္တာက လြဲရင္
အိုင္တီေခတ္သစ္ရဲ႕ ဘူဇြာေတြလက္ထဲက
ကိုယ့္ဘ၀ကို ကိုယ္လုပ္အားနဲ႕
ျပန္ေရြးေနရသလိုမ်ဳိး
ငါတို႕ဟာ...
ကိုယ္ေသာက္တဲ့ ေရကို
ကိုယ့္ေခၽြးနဲ႕ ျပန္အန္ေပးရတယ္။
ငါတို႕ဟာ...
ကိုယ္စားတဲ့ ထမင္းကို
ကိုယ္နင္းတဲ့ ေျမႀကီးေပၚ ျပန္ခင္းေပးရတယ္။
ငါတို႕ဟာ...
ကိုယ္ခင္းတဲ့ လမ္းကို
ကိုယ့္ေက်ာေပၚ ျပန္ထမ္းထားရတယ္။
ဘာဆန္းလို႕လဲကြာ
ငါတို႕ဟာ...
ဆရာၾကည္ေမာင္သန္း ေျပာတဲ့အတိုင္း
အာရွက်ားေတြ သြားၾကားမွာ ညပ္ေနတဲ့
အသားဖတ္ေတြပဲ။
ဘာဆန္းလို႕လဲကြာ
ငါတို႕ဟာ...
ေရေပၚဆီလူတန္းစားေတြရဲ႕သြားရည္စာ
(KFC)လို ၾကြပ္ၾကြ႔ပ္အေၾကာ္ခံေနရတဲ့ ဘ၀မွာ
(Hard Rock) ဟားေရာ့ ကေဖးမွာလည္း
ထိုင္ဖူးခ်င္မေနပါနဲ႕ကြာ။
ငါတို႕ကမန္းကတန္း ထိုးသိပ္ေနရတဲ့
အစာအိမ္ကိုက
သူတို႕စားေနက် အီတလီ ပီဇာေလာက္မွ
ထုပ္ပိုးမႈ မလွပခဲ့ပဲ။
ဘာဆန္းလို႕လဲကြာ
သူတို႕ ကေလးေတြ
လက္ပ္ေတာ့ တစ္ေယာက္တစ္လံုးနဲ႕
အလုပ္႐ႈပ္ေနခ်ိန္
ငါတို႕ ကေလးေတြ
စာအုပ္အဖံုးခ်ဳပ္ေနရတာပဲ။
ဘာဆန္းလို႕လဲကြာ
ငါတို႕ဟာ...
ပီထ႐ိုနပ္စ္ ေမွ်ာ္စင္ေအာက္
ေခါင္းငံု႕ေလွ်ာက္ေနရတာပဲ။
ဘာဆန္းလို႕လဲကြာ
ငါတို႕ဟာ...
(KLCC)ကို ေမာ္ဖူးေနရတာပဲ။
ဘာဆန္းလို႕လဲကြာ
ငါတို႕ဟာ...
ဂ်လန္းယူသန္႕ေပၚ ေျခတစ္လွမ္းလွမ္းမိတိုင္း
ၾကက္သီးတဖ်န္းဖ်န္းထခဲ့ၾကေပမယ့္
အဲဒီလမ္းနာမည္ကို
လူၾကားေအာင္မွ ငါတို႕ဘာသာမျပန္ရဲၾကပဲ။
ဘာဆန္းလို႕လဲကြာ
ငါတို႕ဟာ...
ဂ်ဳိဟိုးတစ္ဖက္ကမ္းကို ၾကည့္မိတိုင္း
ျခေသၤ့တစ္ပိုင္း ငါးတစ္ပိုင္းႀကီး ရာဇ၀င္ကို သိဖို႕
လီကြမ္ယုသမိုင္းကို လွန္ဖတ္ေနရၿပီပဲ။
အခုေတာ့...
ပီနန္တံတားလို
အလ်ားရွည္ေနတဲ့ ငါတို႕ဒုကၡေပၚ
ေနာက္ကားေတြ ေက်ာ္တက္သြားၾကတယ္။
ငါတို႕...
မိဘထားခဲ့တဲ့ ကုေဋရွစ္ဆယ္နဲ႕ယစ္မူးခဲ့ၾကတယ္။
ငါတို႕...
တလြဲမာနေတြနဲ႕
ဖန္ခြက္ခ်င္းတိုက္ခဲ့ၾကတယ္။
ငါတို႕...
အမွားေတြကို အျမည္းလို
တဖဲ့ခ်င္း၀ါးခဲ့ၾကတယ္။
ငါတို႕...
နားထင္ေရာက္ေနတဲ့ ေသြးေတြနဲ႕
မူးခဲ့ၾကတယ္။
ငါတို႕...
ျပတင္းေပါက္ကို ပိတ္ၿပီး အိပ္ခဲ့ၾကတယ္။
ငါတို႕...
လန္႕ႏိုးလာတဲ့အခါ
ၾကမ္းျပင္ေပၚက်ကြဲေနတဲ့ အစအေနေတြဟာ
ငါတို႕
မိသားစုေတြ ျဖစ္တယ္။
ငါတို႕...
ေမ့ေနတဲ့ ေခတ္က
ငါတို႕ကို
အေမ့ခံအျဖစ္ ခ်န္ရစ္ခဲ့တယ္။
ငါတို႕...
ဒီအခ်ိန္မွာ အခ်ိန္ဆိုတာကို
ခ်ိန္ခြင္နဲ႕ခ်ိန္ရလိမ့္မယ္။
ငါတို႕...
ေရာက္တဲ့ေနရာက စမယ္။
ငါတို႕...
ေနာက္တစ္ခါ မမွားရေအာင္
အပၸမာေဒန တရားနဲ႕
ငါတို႕...
ေသြးသစ္ကို သြန္းၿပီး
ငါတို႕...
ေန႕သစ္ကို ထြန္းၾကစို႕ရဲ႕။   ။

ဆူးရဲ

(စာပြင့္လႊာ ရသစံုမဂၢဇင္း အမွတ္-၂၊ ၾသဂုတ္လ၊ ၂၀၁၂၊ ကဗ်ာရွည္။)